Witaj i zapraszamy na naszą najnowszą serię: Takie jak JA. To opowieści o zwyczajnych kobietach, takich jak ty, my, twoje sąsiadki, koleżanki, znajome... O ich problemach, ciekawych historiach, punktach zwrotnych w życiu. Jeśli masz w zanadrzu jakąś historię np. udanego rozwiązania problemu i chciałabyś się nią podzielić z szerszą publicznością, prześlij ją nam. Opiszemy ją i zamieścimy na blogu dla innych kobiet, aby mogły czerpać inspirację.
Monika, 37 lat, pracownica biurowa
Podniosłam głowę i natychmiast poczułam nieprzyjemne mrowienie w ręce, na której się opierała. Rozejrzałam się dookoła nieprzytomnym wzrokiem, ale na widok znajomego otoczenia biura od razu się rozbudziłam. No nie! Znowu! Szybkim ruchem sięgnęłam po leżący na biurku telefon - była już prawie dziesiąta w nocy! Obrzuciłam niechętnym spojrzeniem leżące na biurku papiery i postanowiłam, że muszą poczekać do jutra. Zebrałam szybko swoje rzeczy i zostawiłam klucz panu Heniowi z ochrony, który patrzył na mnie z dezaprobatą. Nie miałam siły spojrzeć mu w oczy. Ostatnio coraz częściej zdarzało mi się wychodzić o tak późnej porze. Ale co zrobić? Rachunki same się nie zapłacą, a Marek, mój szef, dokładał mi coraz więcej pracy. Nie umiałam powiedzieć "nie"...Wróciłam do pogrążonego w ciszy domu i jak zwykle poszłam najpierw do pokoju dzieci. Spały tak słodko, spokojnie… Poprawiłam im kołdry czując przy tym dziwne ukłucie w sercu. Uświadomiłam sobie, że jutro zobaczę moje skarby tylko przez krótką, poranną i pełną nerwowego szykowania chwilę, a potem - jeśli uda mi się wyjść wcześniej, jak sobie od tygodni już obiecywałam - może zdążę na wieczorne czytanie bajki? Odgrzałam sobie zostawione przez męża jedzenie, ale jadłam bez apetytu. Nagle poczułam się strasznie zmęczona. Coś musiało się w końcu zmienić, bo długo tak nie pociągnę…A potem nastał chaos. Wirus. Strach. Maski. Pustki w sklepach. Część ogólnej paniki udzieliła się i mojemu szefowi, bo postanowił tymczasowo zamknąć firmę, a pracowników przenieść na pracę zdalną. Myślałam, że będzie w ten sposób łatwiej, że trochę wreszcie odpocznę. Nic podobnego! Marek potrafił zwoływać spotkania na Zoomie o najdziwniejszych porach. Dokładał wszystkim dwa razy więcej pracy, a mnie mam wrażenie, że nawet i trzy razy więcej. Bywało, że dzwonił późnym wieczorem i żądał pilnego przygotowania dokumentów na rano. Jedyne więc co zmieniło się w mojej sytuacji to to, że zasypiałam nie przy biurowym biurku, ale przy moim własnym. Pewnego dnia moja starsza córka zachorowała. Było to tylko przeziębienie, ale przy panującej sytuacji człowiek bał się byle kaszlu i gorączki. Siedziałam przy łóżku Kasi cały dzień, mając świadomość, że sterta zadań z pracy rośnie, a na skrzynkę przychodzą kolejne maile. Gdy nie pojawiłam się na zoomowym spotkaniu (gorączka Kasi znacznie się podwyższyła), Marek zadzwonił z awanturą. Nie miałam do tego głowy, więc gdy uparcie nie dawał mi dojść do słowa i wytłumaczyć sytuacji, po prostu wyłączyłam telefon. Nie bez obaw włączałam go z powrotem rano, ale po prawie nieprzespanej nocy, spędzonej na słuchaniu oddechu chorego dziecka i przemyśleniach, postanowiłam być twarda. Zadzwoniłam do Marka i od razu zapowiedziałam, że powinien mnie wysłuchać, jeśli nie chce bym znów zniknęła na cały dzień. Wytłumaczyłam sytuację i poprosiłam o prywatną rozmowę na Zoomie, gdy tylko znajdzie wolną chwilę. Nawet szybko się zgodził. Szykowałam się do tej rozmowy całą noc i teraz nadeszła godzina próby. Opowiedziałam mu wszystko: jak czuję się w firmie wykorzystywana, jak wychodzę ostatnia choć przychodzę pierwsza, jak zaniedbuję rodzinę. I że tak dalej nie może być. Gdy skończyłam mówić milczał przez chwilę, a potem próbował standardowych tekstów, jak to on może mieć pięć innych osób na moje miejsce. Wtedy coś mnie podkusiło i postawiłam wszystko na jedną kartę: - W porządku - powiedziałam pozornie spokojnie. - Ja też mogę poszukać innej pracy. A tobie trochę zajmie wytrenowanie nowej osoby na moje stanowisko. Uderzyłam w czuły punkt. Oboje dobrze wiedzieliśmy, że wiedzy którą zdobyłam przez lata nie da się wszczepić komuś nowemu w tydzień czy dwa. Znów milczał przez minutę, a potem powiedział, że zastanowi się nad tym, co powiedziałam. I faktycznie, od tamtego dnia dużo się zmieniło. Skończyły się spotkania o dziwnych porach, ciągłe telefony, dodatkowe zadania. Nawet dostałam podwyżkę, symboliczną, ale zawsze. Chyba mój szef zrozumiał, że pracownicy mają życie poza jego firmą. A ja wreszcie mogłam spędzać więcej czasu z moją rodziną. Czasem po prostu trzeba nauczyć się mówić "nie" i spróbować zawalczyć o swoje.
