Komu nie przytrafiło się nabrać paru kilo po porodzie? A co dopiero po trzech? I która kobieta zaraz po urodzeniu dziecka ma czas na ćwiczenia? Potem dochodzą nowe obowiązki i jakoś idzie się przyzwyczaić do nowego ciała. Zwłaszcza, gdy minie kilkanaście lat. Ale przyznaję, że na widok szczupłych aktoreczek w filmach czy serialach, czasem kłuło mnie coś w środku. Poczucie winy? Zwłaszcza, gdy oglądałam coś z mężem. Zaraz robiłam się zazdrosna i wyobrażałam sobie, że pewnego dnia małżonek rzuci mnie dla jakiejś chudej wywłoki z płaskim brzuchem i idealnymi udami. W takich chwilach postanawiałam sobie wziąć się za siebie… ale rano zawsze pełno było chaosu i pracy, szykowanie dzieci do szkoły, siebie do pracy i jakoś tak to leciało. Aż pewnego dnia doznałam olśnienia. Znalazłam w internecie jakiś artykuł o ciałopozytywności. Zainteresował mnie, zaczęłam czytać następne, oglądać programy i wywiady na ten temat. Zrozumiałam, że to nie ja mam problem z nadwagą, tylko świat z zaakceptowaniem mnie takiej, jaką jestem. A jestem piękna i nie muszę nic zmieniać. Gdy zauważyłam, że znów trochę przybrałam na wadze, zamiast rozpaczać wzruszyłam tylko ramionami i kupiłam sobie kilka nowych ubrań, pasujących lepiej do mojej sylwetki plus size. I byłoby fajnie na tym moim różowym obłoczku samoakceptacji, gdyby nie mój mąż. Na początku coś tam przebąkiwał pół żartem o ćwiczeniach i zmianie w diecie. Potem powiedział wprost, że mogłabym spróbować schudnąć. Przepłakałam wtedy pół nocy na kanapie, myśląc o tym czemu w ogóle wyszłam za takiego gbura. Nie odzywałam się do niego przez kilka dni, aż w końcu doszłam do wniosku, że nie potrzebuję jego akceptacji. Potrzebuję swojej własnej i tyle. Mąż do tematu nie wrócił, ale po jakimś czasie zauważyłam, że dzieje się z nim coś dziwnego. Zamiast tyle co wcześniej spacerować, wszędzie jechał autem. Zaczął coraz częściej zamawiać pizzę i inne jedzenie na wynos (co oczywiście cieszyło dzieciaki, a i mnie bo nie musiałam stać przy garach). Mniej wychodził z domu, większość wieczorów zaczął spędzać na kanapie przy Netfliksie i przekąskach. I najgorsze - zaczął od tego wszystkiego tyć! Mąż nigdy chudzielcem nie był, ale teraz jego figura zaczęła mi się kojarzyć z Obelixem, zwłaszcza jak zakładał swoje pasiaste spodnie od piżamy. Mocno mnie to wszystko zaniepokoiło. Próbowałam z nim o tym rozmawiać, pytałam czy coś go trapi, czy nie ma depresji. Twierdził uparcie, że wszystko ok. W końcu pewnego wieczoru zasugerowałam, że mógłby się trochę wziąć za siebie. Patrząc mi prosto w oczy bezczelnie stwierdził, że on jest ciałopozytywny i że mam go tolerować takim, jakim jest. Zatkało mnie! Co on znów nawymyślał? Jedyne na co się zdobyłam to wyduszenie z siebie, że chyba jest nienormalny i pójście spać do innego pokoju. Oczywiście przez pół nocy nie spałam, tylko rozkminiałam o co temu mojemu mężowi chodziło. W końcu zaczęło mnie trochę gryźć sumienie. Czy byłam skończoną hipokrytką? Chciałam, żeby mnie akceptował, podczas gdy ja nie byłam w stanie zaakceptować jego? Z mętlikiem w głowie w końcu usnęłam. Ale nie na długo. Obudził mnie całus w policzek, taki jakiego nie otrzymywałam już od lat. Rozmarzona otworzyłam oczy. Zobaczyłam ciemność i usłyszałam szept męża naglący, żebym się ubierała. Zaspana spełniłam polecenie, również szeptem dopytując się o co chodzi. Na dworze było jeszcze ciemnawo, gdy wyszliśmy z domu. Skierowaliśmy się w stronę pobliskiego parku, gdzie mój mąż zaczął biegać truchtem po alejkach, namawiając mnie do pójścia w jego ślady. Roześmiałam się i potruchtałam za nim. Szczerze mówiąc po kilku minutach już miałam dość. Wszystko mnie bolało, a każde z płuc osobno walczyło o oddech. I to mnie przeraziło, gdy dostrzegłam w jak słabej formie jestem. Postanowiłam się nie poddawać. Wschód słońca obejrzeliśmy z parkowej ławki. Zmęczeni, spoceni, ale w zadziwiająco dobrych humorach. To było trochę jak randka. Od tamtej pory powtarzamy takie poranne wypady przynajmniej kilka razy w tygodniu. Nie tylko kondycja znacznie się nam obojgu poprawiła, ale i pojawiła się między nami jakaś iskra, o której dawno myślałam, że już zgasła. Dzieciaki trochę się z nas śmieją, że rodzice "na stare lata" wzięli się za bieganie, ale co oni tam wiedzą. My jesteśmy szczęśliwi. I zdrowsi.
