Gdyby którykolwiek kumpel opowiedział mi tę historię przy piwie, najpierw bym się uśmiał, a potem zarzucił mu, że wszystko zmyślił. A jednak zdarzają się rzeczy, które się fizjologom nie śniły, jak mawiał pewien klasyk w kalesonach. No i taka była sytuacja, w której znaleźliśmy się żoną przez jej przyjaciółkę.
.
Aneta zawsze była biedna i niezrozumiana. Aneta zawsze miala pecha. Anecie nigdy nie wychodziły związki. I tak od liceum. A Asieńka, moja zbyt naiwna żonka, zawsze się nad nią litowała. Też od liceum, bo były w jednej klasie. W czasach szkolnych dawała jej odpisać zadania domowe, wyciągała ją za uszy z dwój. Po paru latach pomoc zmieniła się w bardziej materialną. Doszło nawet do tego, że Aśka ruszyła z konta sporą sumę, którą odkładaliśmy OBOJE, żeby pożyczyć Anecie, którą znów ktoś okradł czy oszukał. Oj, mieliśmy wtedy kilka cichych dni.
Dość szybko zauważyłem, że Anetka jest cwańsza niż ładniejsza i moją żonę zwyczajnie wykorzystuje. Niestety, do Asi żadne logiczne argumenty nie przemawiały. Czuła się w jakimś chorym obowiązku pomagać mniej zaradnej koleżance. Czy tamta wpędziła ja w poczucie winy tylko dlatego, że Asi lepiej się w życiu ułożyło? Tak podejrzewałem i złościło mnie to bardzo. Jednak żadne tłumaczenia, a nawet awantury, nie pomagały.
Punkt zwrotny nastąpił przy okazji naszej drugiej rocznicy ślubu. Ja jestem prosty facet i zaplanowałem na ten wieczór prostą rozrywkę - kolację i kino. Wiem, że Asia też podziela moje gusta. Umówiliśmy się, że zabiorę ją po pracy i jedziemy od razu na naszą randkę. Nie powiem, trochę mi ciśnienie skoczyło, gdy obok żony czekającej na mnie na parkingu zobaczyłem Anetę, ustrojoną jak szczur na otwarcie kanału. Zawładnęły mną okropne podejrzenia, które się w pełni sprawdziły, gdy Aśka wzięła mnie na stronę i - sama zażenowana - wyjasniła mi, że jakoś tak niezręcznie wyszło, że musiała zaprosić Anetę do przyłączenia się do nas, i żebym nie był na nią zły. Nie, na żonę zły nie byłem, tylko na tę podłą manipulantkę. Podejrzewałem, że ukartowała to z rozmysłem, zwłaszcza, że ja za wszystko płaciłem.
W kinie zacząłem się już nawet trochę rozluźniać, bo zaciekawił mnie film, gdy poczułem czyjąś dłoń na swojej ręce. Odruchowo uścisnąłem ją, myśląc o Asi, ale po chwili połapałem się, że żona siedzi przecież z drugiej strony. Spojrzałem na Anetę, która wyrwała mi rękę i próbowała całą sytuację obrócić w żart. Kazałem jej być cicho, bo przeszkadza ludziom oglądać i nie myślałem o tym więcej…
…do kolacji, w czasie której koleżanka żony była dla mnie podejrzanie miła i słodka, mrugala rzęsami jakby jej tam kilka much wpadło i w ogóle dziwnie się zachowywała. Czułem się mega niezręcznie!
Wieczorem próbowałem porozmawiać o wszystkim z Aśką, ale ona zupełnie nie widziała problemu. Koniec końców jeszcze ja usłyszałem oskarżenia, że może mi się Aneta podoba i dlatego ją oczerniam. Logiki w tym zero, ale nie miałem już sił się kłócić. Poszliśmy spać oboje w złych humorach.
Jakieś dwa tygodnie później na Anetkę spadła kolejna plaga - malowanie mieszkania. Dusiła się biedna od zapachu farby, spać nie mogla i koniec końców wprowadziła się na trzy dni do nas. Czy muszę wspominać że nie w smak mi było to rozwiązanie? Zwłaszcza, że pracuję często zdalnie z domu. Widziałem, że Asia też nie jest zachwycona, patrzyła na mnie trochę podejrzliwie, ale w końcu jej przyjaciółeczka jak zawsze postawiła na swoim. No i na efekty nie musialem dlugo czekac.
Że coś jest naprawdę na rzeczy zauważyłem już pierwszego wieczora, gdy Asia była pod prysznicem, a Aneta w kusej koszulce wpadła do mnie na pogaduszki ocierające się już o flirt. Próbowałem ją ignorować. Drugiego dnia próbowała być jeszcze śmielsza. Chciałem powiedzieć o wszystkim żonie, ale bałem się, że znów to na mnie spadną jakieś durne podejrzenia. Wymyśliłem więc plan. Jaki? Kurczę, sprytny.
W liceum dobry bylem z polskiego i przeczytalem każdą lekturę, w tym "Świętoszka" Moliera. Dlatego teraz scena gdy Elwira próbuje przekonać męża, że jego nowy przyjaciel Tartuffe to manipulant, w dodatku próbujący ją uwieść, podsunęła mi pomysł. Poprosiłem Asię, żeby wróciła wcześniej z pracy, to udowodnię jej o co mi chodzi. Gdy powiedziałem co ma zrobić najpierw nie chciała się zgodzić, ale jej naturalna ciekawość w końcu przeważyła. Następnego dnia siedziałem więc w naszej sypialni pracując przy komputerze, gdy wpadła do mnie Aneta. Ubrana i wymalowana jakby wybierała się na karnawał. To był ostatni dzień jej pobytu u nas i wiedziałem, że desperacja popchnie ją do działania. Zaczęła szczebiotać o różnych pierdołach, siadając obok mnie i przesuwając się coraz bliżej. Próbowałem twardo ją ignorować. Gdy położyła mi rękę na kolanie, na ramieniu, zaczęła głaskać po włosach - stanowczo tę łapę od siebie odsuwałem. Gdy zbliżyła się jeszcze bardziej, postanowiłem przejść do ofensywy.
- Aneta, słuchaj, ja wiem o co ci chodzi. Jesteś świetną dziewczyną, ale nie wiem czy zauważyłaś - ja jestem żonaty.
- Oj, Piotruś - uśmiechnęła się wyraźnie zachęcona. - A czy ja każę ci się zaraz rozwodzić?
- No to jak…? - udawałem głupiego. - A co z Aśką?
- Przeciez ona nie musi o niczym wiedzieć - uśmiech siedzącej przede mną kobiety przypominał mi w tym momencie uśmiech żmii. Jeśli te się kiedykolwiek śmieją. - Ja jej przecież nie powiem.
- A jak sie domysli? - udawałem wahanie.
- Zostaw to mnie skarbie. Asiunię umiem ustawić, jak mi się tylko podoba - pochwaliła się Aneta i nagle z zaskoczenia pocałowała mnie prosto w usta!
Zanim zdążyłem ją odepchnąć, z narożnej szafy z ledwo przymkniętymi drzwiami, wytoczyła się jak piorun kulisty wściekła blond furia. Przypadła do większej od niej, zapewne już byłej koleżanki, i rozpoczęła się walka na szarpanie, wyrywanie włosów i takie obelgi, co nawet nie podejrzewałem mojej żonci, że takie zna. Przez chwilę było to nawet zabawne i rozważałem przyniesienie sobie popcornu, tym bardziej, że moja żona zdecydowanie wygrywała. Ale jednak trzeba było je w końcu rozdzielić, bo zacząłem naprawdę się obawiać, że moja delikatna Asiunia zrobi tej drugiej poważną krzywdę i tamta nas jeszcze pozwie. Aneta w pośpiechu zebrała swoje rzeczy i wypadła z mieszkania, a Asieńka jeszcze długo i czule mnie przepraszała, że mi nie wierzyła.
Chyba kocham teraz moją żonę jeszcze bardziej. Walczyła o mnie jak lwica! I zmądrzała, przyjaźni z Anetką koniec. No, a mówią że czytanie lektur do niczego sie nie przydaje!
