Nie powiedziałabym o sobie, że jestem jakoś szczególnie elegancka. Ale lubię dobrze wyglądać. Po pierwsze, dodaje mi to pewności siebie. Uważam, że jeśli wyglądam na osobę schludną i zadbaną, ludzie okazują mi wtedy wiecej szacunku. No i uważam, że jako kobieta powinnam wyglądać kobieco, nawet jeśli idę tylko do pobliskiej Biedronki po zakupy. Problem polega na tym, że takie trzymanie się pewnych standardów jednak męczy. Staranny makijaż, staranne dobranie stroju, odpowiednie dodatki - przecież to wszystko pochłania czas i energię. Dlatego gdzie jak gdzie, ale uważam, że we własnym domu nalezy mi sie luz. Kiedyś przyszła do nas nauczycielka mojego syna. Stała w drzwiach niezdecydowana i spytała czy pani Jadwiga jest w domu. Byłam w domu, przecież otworzyłam jej te drzwi! Po prostu jej umysł nie ogarnął kontrastu między Jadwigą w garsonce i szpilkach, w makijażu i z włosami ogarniętymi prostownicą i kosmetykami, z Jadźką jaką jestem w domu - w powyciaganym dresie, który zabrałam mężowi, twarzą całkiem au naturel i z włosami związanymi w luźny kok. Tak chodzę po domu, bo mi wygodniej. To znaczy… chodziłam… Zaraz napiszę o co chodzi. Niedawno wprowadziła się do naszego bloku nowa sąsiadka. Trochę młodsza niż ja, blondynka, ładna, ale bez szału. Nie zaprzyjaźniłyśmy się jakoś bardzo, tyle co okazjonalne “dzień dobry” na klatce schodowej. Tym bardziej zdziwiło mnie, gdy raz wieczorem Marek, mój mąż, rzucił tak niby mimochodem:- Wiesz, ta babka spod dwunastki to bardzo elegancka kobieta. - A ty skąd niby wiesz? - spytałam podejrzliwie, tym bardziej, że nie przypominam sobie żebym widziała ją ubraną inaczej niż każualnie, bynajmniej nie elegancko.. - Wczoraj, jak byłam w pracy - zaczął Marek trochę niepewnie, jakby badając moją reakcję - zapukała tu do nas spytać czy moglibyśmy pożyczyć odkurzacz, bo jej właśnie odmówił posłuszeństwa. - I co, pożyczyłeś - spytałam obojętnie. - Nie, poszedłem i naprawiłem jej ten stary - wyznał. Mogłam się tego spodziewać, mój mąż majsterkowicz nie przepuści żadnemu zepsutemu sprzętowi. - No i? Czemu niby taka elegancka? - drążyłam. - A nic, ładnie wyglądała, nie tak jak zwykle - odpowiedział, ale widziałam, że najchętniej skończyłby już tę rozmowę. - Pewno gdzieś wychodziła - wzruszyłam ramionami. - Nie, czekała na swojego chłopaka - odpowiedział i nagle dodał cicho, jakby z wyrzutem w głosie - Ty też kiedyś dla mnie się starałaś…Nie bardzo wiedziałam co odpowiedzieć, bo mnie zatkało! A teraz to się niby nie staram? Nie wiem, czy w całym naszym mieście jest druga kobieta, która tak by dbała o swój wygląd jak ja. A jednak mój Marek był najwyraźniej z czegoś niezadowolony. Nie miałam pojęcia o co mu chodzi, bo przez następne kilka dni był dość milczący, ale twierdził, że wszystko jest w porządku. Po kilku dniach zaczęłam się domyślać o co w tym wszystkim chodziło. Wracałam właśnie ze sklepu, gdy zobaczyłam auto męża wjeżdżające na parking. Wrócił wcześniej z pracy. Gdy podchodził do parkowania, przeszła koło niego jakaś babka. Na oko jakieś 30 lat i nawet ja musiałam przyznać, że całkiem ładna, a do tego nieźle “zrobiona”. Marek tak się na nią zagapił, że prawie stuknął autem w słupek! To mnie zaskoczyło. Nie zauważyłam nigdy wcześniej, żeby oglądał się za obcymi babami. I po co? Ma przecież w domu taką laskę!I nagle mnie poraziła myśl: naprawdę ma? Czy raczej w domu widzi nieogarniętą Jadźkę, podczas gdy byle kasjer z Żabki zna tylko moją piękniejszą stronę. Nie wiedziałam, że aż tak mogłoby go to obchodzić. Kochać powinno się za charakter, nie za wygląd! Ale z drugiej strony, kiedyś faktycznie starałam się dla niego atrakcyjnie wyglądać. Stałam koło tego parkingu jak głupia, aż wysiadający z auta mąż zauważył mnie i podszedł. - Jadzia, wszystko w porządku? - zapytał z troską, wyjmując mi siatki pełne zakupów z rąk. Spojrzałam na niego. Troskliwy, kochany, mój pan majsterkowicz, ojciec mojego dziecka, facet, za którym kiedyś wprost szalałam. Chyba zasługuje na więcej, niż żona - fleja w powyciąganym dresie. Następnego dnia stałam przed szafą i zastanawiałam się. Nie ma co przesadzać ze strojem jak do teatru, ale też jakoś postarać się było trzeba. W końcu wybrałam wygodną ale ładną sukienkę w kwiatki, której już od lat nie nosiłam, włosy zaczesałam na bok, nałozyłam delikatny makijaż. Tak przygotowana stanęłam w przedpokoju, gdy usłyszałam zgrzyt klucza w zamku. Mąż przywitał się ze mną, omiótł mnie wzrokiem i spytał obojętnie:- Gdzie wychodzisz?- Nigdzie - odpowiedziałam. Na widok jego zdziwionej miny dodałam - Siedzę dziś w domu… z tobą… - dorzuciłam ciszej przysuwając się bliżej. Zadziwienie w oczach szybko ustapiło filuternemu błyskowi. Uśmiechnął się i przyciągnął mnie do siebie. - Naprawdę? - i tu nachylił się, żeby mnie pocałowac, ale właśnie wtedy ze swojego pokoju wyszedł Paweł, nasz syn. - O, gdzie idziesz? - spytał patrząc na mnie. - Nigdzie! - odpowiedziałam lekko zirytowana potrzebą powtarzania tego samego. Ale na widok jego z kolei zdziwionej miny, roześmiałam się. - Chodź - wyciągnęłam rękę w jego stronę. - Zjedzmy wszyscy razem kolację a potem może jakiś wspólny, filmowy wieczór? Zrobię popcorn. Paweł już dawno spał, gdy siedzieliśmy jeszcze z Markiem w salonie, długo rozmawiając w romantycznej atmosferze.- Już prawie zapomniałem, jaka mam w domu piękność - wyznał mi mąż prosto do ucha. - Tylko nie myśl, że tak będzie codziennie - zastrzegłam. - Czasem kobieta musi sobie pozwolić na pełen luz. - Ale ten powyciagany dres idzie do kubła! - dodałam ze śmiechem.
