Takie jak JA - historie kobiet. 08 Przez kwarantannę pierwszy raz od lat będę mieć spokojne święta

Joanna, grafik komputerowy, 27 lat 

Muszę się wam do czegoś przyznać - nie cierpię świąt. Te wszystkie spędy rodzinne, tysiące przygotowań, chaos i hałas nieustający przez kilka dni. Tak właśnie mi się ten czas kojarzy. 

Pochodzę z dużej rodziny i wszelkie okazje były zawsze powodem do wielkich spędów. Czasem u mnie, czasem u którejś z sióstr czy kuzynek, różnie. Od czasu jednak gdy przeprowadziłam się na wieś (tęskniąc za odrobiną spokoju), wszystkie zjazdy zaczęły się odbywać u mnie. Nie, żeby mnie ktokolwiek pytał o zdanie. Po prostu uznano, że skoro mam największy dom i kawałek przestrzeni obok niego, moim obowiązkiem jest gościć rodzinę kilka razy do roku. 

“Nie bądź taka, naszym dzieciom należy się łyk świeżego powietrza, tak samo jak twojemu!” - gromiły mnie siostry i szwagierki, gdy próbowałam protestować. Owszem, może i tak. Ale moim kurom, kaczkom, psom i kotom należy się trochę spokoju, a stres powodowany przy każdej wizycie przez biegające samopas dzieciaki sprawia, że jeszcze trochę i będę musiała szukać zwierzęcego terapeuty od traum. 

W zeszłym roku było odrobinkę lepiej. Z powodu obostrzeń zjechała się tylko połowa rodziny, więc planowania, sprzątania, gotowania, odgrzewania, czyszczenia, łagodzenia konfliktów i uspokajania zwierzaków było jakby minimalnie mniej. Ale i tak jak zawsze urobiłam sobie ręce po łokcie, za co otrzymałam prawie zero wdzięczności. Po prostu wszyscy przyzwyczaili się, że tak już jest. Żeby oddać sprawiedliwość muszę przyznać, że prawie każdy przywoził ze sobą jakieś danie czy napój. Ale skoordynowanie tego, żebyśmy nie utonęli w morzu pierogów, za to bez ani jednego piernika, też leżało na mojej głowie. 

I nagle w myśl zasady “uważaj czego sobie życzysz”, gdy siedziałam zdołowana w domu, smętnym spojrzeniem obejmując trzymany w rękach kalendarz i myślałam czy by w tym roku nie zasymulować choroby, do domu wrócił mąż. Od razu po jego minie poznałam, ze coś się stało. Chciałam podejść i przytulić go na powitanie, jak zawsze, ale odsunął się ode mnie jakby przestraszony. 

- Nie podchodź do mnie! Mam covida! - prawie wykrzyknął. 

- Jak to, skąd wiesz? - spytałam podejmując to ryzyko i podchodząc i tak. 

Mąż ściągnął buty i przenieśliśmy się na kanapę w salonie. 

- Pamiętasz, jak rano narzekałem, że kawa mi nie smakuje? - spytał ciężko wzdychając. 

- No, nawet myślałam że może niedokładnie wypłukałam kubek, czy coś - odpowiedziałam. 

- To w pracy na przerwie spróbowałem obiadu, jakoś smakował jak gips. Powiedziałem o tym głośno i nagle wszyscy się ode mnie zaczęli odsuwać. Zanim skończyłem jeść, ktoś życzliwy zdążył powiadomić szefa, że straciłem smak. Trafiłem na dywanik i zaraz po tym na test. Wynik dostanę jutro, ale kazali mi iść do domu i tam siedzieć. 

Przytuliłam mocno to moje nieszczęście, wyglądał na tak przybitego. Pocieszyłam go, że jeśli miałabym się zarazić, pewnie już dawno bym miała objawy, więc nie musi aż tak się ode mnie izolować. 

A następnego dnia faktycznie przyszedł pozytywny wynik testu. Co prawda oprócz utraty smaku i potem węchu nie miał innych objawów, ale i tak musiał siedzieć dwa tygodnie na kwarantannie, a ja rzecz jasna razem z nim. Co oznaczało dużą zmianę w tegorocznych świątecznych aranżacjach.

Nie będzie krytykowania każdej potrawy przez ciotkę Jankę. Nie będzie natarczywych pytań połowy rodziny: “kiedy następne dziecko?”. Nie będzie “dobrych rad” kuzynki Renaty na temat jak powinnam urządzić własny dom. Ani kłótni między babcią Józią i jej bratem, czy między moim tatą a jego siostrą. Nie będzie wrzeszczących i biegających po całym domu dzieciaków. Umysł zalała mi nagle cała fala takich “nie będzie”...

Obdzwoniłam rodzinę i starając się ukryć pewną satysfakcję w głosie powiadomiłam ich, że w tym roku muszą sobie radzić sami. Ja jestem na kwarantannie. Kilkoro krewnych próbowało się wprosić i tak, twierdząc, że żadnego covida się nie boją, ale postraszyłam ich groźbą mandatu. Faktycznie policja już nas sprawdzała, czy aby na pewno siedzimy w domu. Ciekawe, że jak się ich wzywa do przestępstwa, to nie przebiegają tak prędko i ochoczo. 

Ustroiliśmy z mężem dom lampkami. Zaplanowaliśmy menu dość skromne, ale zawierające wszystkie nasze ulubione tradycyjne potrawy - znajomi przywieźli nam zakupy. Na szczęście smak powoli mu wraca. Co do prezentów, postanowiliśmy sami zrobić nawzajem dla siebie jakieś drobiazgi. Chyba pierwszy raz od wielu lat czekam na świąteczny czas z niecierpliwością i radością, zamiast z workiem obaw i lęków.